مرا برای جلوگیری از جذام مفید می‏دانند. مقوی قلب و معده هستم. التهاب خون را کم می‏کنم. برای مبتلایان به دیفتری مفیدم. نارس مرا نخورید که برای دستگاه گوارش زیان آور است.
فارسی من تمبر هندی است، به من خرمای گجرات هم می‏گویند. زادگاه من هند و بلوچستان است، اعراب به من صبادا، حمار، خوش و حومن می‏گویند. در کتب قدیم به اسامی امله، انبله، خنچه، نیز آمده‏ام. درخت من بلند قامت است، به طوری که طول آن به 25 متر می‏رسد. میوه من لطیفتر از آلو بوده، و مقوی قلب و معده است. شکم را هم جمع می‏کند و هم کمی ملین است و صفرابر خوبی است، به طوری که در بین میوه‏های ترش در این خاصیت مقامی والا دارم. هیجان و التهاب خون را کم می‏کند و برای خارش و گال مفید است. غرغره خیسانده من در اب بعد از زدن سرم برای مبتلایان به دفتری مفید است، ولی هرگز مرا در آب نباید مالید. چون خوردن آن ایجاد قی می‏نماید. بلکه بایستی آن را در آب خیس کرد و چون خوب خیس خورد، آن را صاف کرده با کمی نبات یا شکر نوش جان نود. پزشکان سنتی هند خوردن مرا جهت جلوگیری از جذام و معالجه آن مفید می‏دانند. هرگز مرا ناشتا نخورید و در خوردن من زیاده‏روی ننمایید، و میوه خام و نارس مرا تناول ننمایید، زیرا دیر هضم بوده و نفاخ است، مقدار خوراک من 35 گرم تا 150 گرم و برای اطفال دو گرم برای هر سال عمر آنها است.
دانه میوه من جوهر مازو زیاد دارد و خوردن مغز آن برای جوانان مجرد مفید بوده و غلیان شهوت آنان را کم می‏کند. ضماد آن جهت باز شدن دمل و بهبود آن سودمند است و ورمها را فرو می‏برد. خوردن آن جهت سوزاک مفید است. ضماد گل درخت من برروی پلک چشم ورم آن را فرو می‏برد. خوردن آن جهت درمان بواسیر خونی و پاشیدن گرد پوست درخت من اشتها را زیاد می‏کند و روی همین اصل داروسازان سنتی ایران از آن گوارشی درست می‏کردند که طرز تهیه آن را می‏توانید در قرابادین کبیرمطالعه فرمایید.