در بیابان گر به شوق کعبه خواهی زد قدم - طعنه‏ها گرمی زند خار مغیلان غم مخور
من بر خلاف آنچه بین عوام معروف است، خارشتر نیستم، بلکه در ختچه‏ای هستم پر از خار به ارتفاع دو تا هشت متر که در کنار دریای سرخ از سودان تا سنگال می‏رویم و از قدیم در ایران در بلوچستان و جزیره قشم به عمل آمده‏ام. اعراب به من امغیلان (ام غیلان) یعنی مادر غولان می‏گویند و فارسی زبانان مرا مغیلان خطاب می‏کنند، و در بلوچستان به من خور می‏گویند. من دارای انواع مختلف بوده و در خانواده اقاقیا قرار دارم، کلمه اقاقیا معرب آکاسیا می‏باشد و چنانچه گل اقاقیا در معرفی خود گفت، این گل را از امریکا آورده‏اند و نمونه‏های وحشی آن نیز دارای خار بوده که در اثر پرورش از بین رفته است. ولی قبل از آنکه امریکا کشف شود، لغت اقاقیا و آکاسیا به این خانواده گفته می‏شد. از تمام گونه‏های مختلف ما صمغی به دست می‏آید که به آن صمغ عربی می‏گویند و بهترین صمغ عربی از مغیلان معمولی گرفته می‏شود. میوه من نیامی بوده و در هر غلاف سه تا پنج دانه خاکستری وجود دارد، نوشیدن عرق گل من جهت رفع خفقان و دلهره و تقویت اعصاب نافع است. خوردن برگ درخت من جهت بند آمدن اسهال و مالیدن آن جهت تقویت اعضا و عضلات بی حس سودمند است، و چنانچه برگ نورسته درخت مرا یک شب در آب خیسانده و صبح صاف نموده بیاشامند، جهت زخم مجاری ادرار و جلوگیری از سوزش آن مفید است. خوردن گرد کوبیده گلبرگ - پوست صمغ من که به مقدار مساوی با هم مخلوط کرده باشند، از احتلام جلوگیری می‏کند و برای این کار بایستی چند روز پی در پی، هر روز یک گرم از این مخلوط را صبح ناشتا خورد. این دستور برای قطع ترشحات رحم نیز مفید است. خوردن برگ نورسته من با کمی زیره و یک عدد گل انار ناشکفته نیز جهت امراض فوق مفید است. ضماد برگ تازه من جهت التیام زخم و فروکش کردن ورم سود فراوان دارد. داروسازان سنتی ایران در گذشته غلاف میوه مرا شکافته و دانه آن را برداشته و آن غلاف را از طرف داخل به پارچه‏ای می‏مالیدند تا آن پارچه به صورت مشمع در می‏آمد و با آن پستان بند درست می‏کرند. این سینه نبد ایرانی بانوانی که پستان آنها آویخته بود. نتیجه عالی داشت. پوست ساقه و شاخه‏های من جهت قطع خون جراحات نافع می‏باشد، و برای این کار سابقاً از آن روغن درست می‏کردند که معروف به روغن شیخ صنعان بود. دستور ساختن این روغن در قرابادین داده است. پوست، برگ و میوه درخت من دارای مقدار زیادی جوهر مازو و بوده و به همین جهت درد باغی از آن استفاده می‏کنند، و مالیدن پوست درخت من به دندان و مسواک کردن با آن جهت محکم کردن لثه‏ها نتیجه خوب دارد، از گونه‏های دیگر مغیلان نیز می‏توان برای گرفتن صمغ و تداوی استفاده کرد، مهمترین آنها عبارتند از اقاقیای عربی که در نواحی مختلف بلوچستان. جزایر خلیج‏فارس روییده و به زبان محلی به آن، پیور و کیکر می‏گویند. در بلوچستان گونه‏های دیگری نیز از مغیلان دیده می‏شود که اسامی محلی آنها عبارت است از چگر، پالوس، پلوزا، وفولب.