درخت من بلند قامت و موزون است، ارتفاع من ممکن است به 20 تا 25 متر و قطر بدنه من تا دو متر برسد. من دارای برگهای سوزنی و دایمی بوده و به شکل مخروط بالا می‏روم. چوب من سفید و در بعضی از انواع زرد رنگ یا کمی مایل به قرمزی است. دارای بوی مطبوع بوده و بسیار محکم و قیمتی است. میوه من شبیه میوه درخت کاج، ولی خیلی کوچکتر از آن، یعنی به اندازه یک فندق و در بعضی از انواع ممکن است به اندازه یک گردوی پوست کنده شود. میوه من صنوبری بوده، دارای بوی تند و نامطبوع است و به آن گردوی جنگلهای شمال، مخصوصاً رودبار بین راه قزوین و رشت، پل زنگوله، دره چالوس، زرین گل نزدیک علی آباد و کوههای رامیان به عمل می‏آیم. در گرگان، علی آباد، دره چالوس به من سور گویند. در گیلان و رودبار به آن زرین درخت، کتول و پل زغال، و رامیان سور در آمو سوزش و در شیراز به درخت اهل معروف می‏باشم.
سرو ناز یکی از انواع کوتاه قد من است که به‏آن سرو کاشی و سرو شیرازی هم می‏گویند. میوه سرو ناز خنک بوده، و برای معالجه مرض قند به کار می‏رود. قسمت مورد استفاده من سرو سهی چوب، برگ و میوه من است که دارای دانه‏های زاویه دار می‏باشد. میوه مرا موقعی باید بچیند که هنوز رنگ زرد آن از بین نرفته و دارای فلسهای گوشتدار باشد. میوه من دارای یک تا دو درصد اسانس، مقداری تانن و ترکیبی شبیه کافور است.
چوب درخت من به علت داشتن تاتن قابض است، پیشاب و عرق را زیاد می‏کند. میوه من نیز قابض بوده، برای درمان اسهال خونی تجویز می‏شود. پماد جوشانده آن برای معالجه بواسیر به کار می‏رود. برگ درخت من قابض و محلل است، خونریزی را قطع می‏کند، عفونت را از بین می‏برد و سیاهی جلد را پاک می‏کند. نوشیدن جوشانده برگ من برای معالجه سختی ادرار مفید است. مضمضه آن لثه را محکم می‏کند و خونریزی آن را از بین می‏برد، و غرغره آن برای درد گلو نافع است. مربای برگ من با عسل جهت درمان سرفه کهنه مؤثر است، عده‏ای برگ مرا کمی مخدر می‏دانند. چون دانه‏های میوه مرا ساییده در روی فتق ضماد نمایند، و آن را ببندند، باعث تحلیل آن می‏شود. خاک اره چوب من جهت جلوگیری از سیلان خون سودمند می‏باشد. ضماد برگ من جهت سوختگی آتش و جلوگیری از جراحات چرکی پوستی و پخته آن در سرکه جهت از بین بردن لکه‏های جلدی و سفیدک ناخن و همچنین جهت معالجه فتق و التیام جراحات و تقویت اعضای بیحس شده و جلوگیری از خونریزی و پانسمان زخم و فروکش ورم و زخمهای کهنه تجویز می‏شود، کشیدن محلول صمغ من در بینی جهت جلوگیری از آبریزش آن و خوردن و مکیدن آن جهت از بین بردن سیلان آب دهان مفید می‏باشد و چون میوه مرا با آمله در آب و سرکه بپزند تا له شود، و بعد با روغن کنجد بجوشانند و بگذارند تفاله آن ته نشین شود، و بعد تفاله را بر روی موی سر ضماد نمایند و روغن آن را بمالند، جهت سیاه شدن و دراز شدن مو مفید می‏باشد و چون برگ درخت مرا بکوبند و بعد با حنا و سرکه مخلوط نمایند و بر روی موی سر ضماد نمایند، آن را سیاه و قوی می‏سازد.
چون برگ و شاخه مرا در اتاق نگاه دارند، پشه به آن نزدیک نمی‏شود و اگر بشود آن را می‏کشد. دود شاخه و برگ من هم همین اثر را دارد.