فارسی من کام است و بعضیها کهام گویند. در اطراف تهران به من سنجد صحرایی گویند و عربی من شوک القصار است و چون با ریشه من می‏توان همانند چوبک جامه شست عده‏ای از اعراب به من غاسول رومی تقب داده‏اند (غاسول به معنی چوبک است)ولی در کتب دارویی قدیم از من به نام ابوقانس یاد شده است. میوه من گرد به رنگ زرد نارنجی است و طعم آن ترش می‏باشد. این میوه سرشار از ویتامینث بوده، واکنون آن را جهت استخراج این ویتامین، بیشتر می‏کارند. در اروپا از میوه من مارمالادمی سازند. درختچه من در ایران در دامنه البرز، مخصوصاً اطراف تهران، ونک، شهرستانک، سپهسالار، میگون، کرج و گچسر بطور خودرو به عمل می‏آید. در دامپزشکی از میوه و پوست درخت من برای معالجه امراض جلدی استفاده می‏نمایند.
ریشه درخت مرا چون قطع کنند، شیره زیادی از آن خارج می‏شود که برای شستشوی جامه و بدن به کار رفته و آن را خوشبو می‏نماید. این شیره برای معالجه امراض کبدی مخصوصاً تشمع آن به کار رفته، و می‏گویند همانگونه که جامه را پاک می‏کند، کبد را نیز شستشو داده و پاک می‏نماید. عده‏ای میوه درخت مرا ضد کرم هم می‏دانند ولی بهترین اثر دفع کمبود ویتامین ث در بدن بوده، و خوردن آن انسان را از ابتلا به امراض عفونی حفظ می‏نماید.