در شاخه‏های انواع مغیلان و اقاقیا در اثر گزش حشرات، یا برخورد با هم شکافهایی ایجاد می‏شود که به تدریج از آنها صمغ عربی تراوش می‏گردد. ولی برای به دست آوردن محصول بیشتر بایستی در اواخر آبان ماه پس از یک بارندگی باتیغهای مخصوص قسمتی از پوست را بدون آنکه آسیبی به مغز آن برسد برداشت تا کم کم صمغ تراوش کرده، و پس از یک ماه آن را جمع نمایند. بهترین نوع صمغ عربی دارای آب، مواد قندی، کمی تانن و چهار دیاستاز است. صمغ عربی نرم کننده بوده و سینه را نرم می‏کند و ورم را فرو می‏نشاند و درمان التهاب گلو و معده اثر نیکو دارد. در صنعت دارو سازی از صمغ عربی برای معلق نگاه داشتن داروهای غیر محلول در آب استفاده می‏کنند.
در صنعت برای تهیه آهار و چسب و ساختن مرکب از آن استفاده می‏گردد، و برای این کار هرگز نباید آن را با کتیرا مخلوط کرد. صمغ عربی مغری است، یعنی پرزهای معده را روغن مالیده و نرم نگاه می‏دارد و مقوی معده و روده‏ها می‏باشد. جهت درد سینه، سرفه، زخم ریه و رفع خشونت و قصبه الریه و باز کردن صورت تجویز می‏شود. مداومت در خوردن آن روزی یک مثقال با کره مانع خونریزی ریه است. ضماد آن مخلوط با سفیده تخم مرغ جهت سوختگی نافع است. دارو سازان سنتی ایران جهت معالجه تراخم توصیه کرده‏اند که صمغ غربی را در گلاب حل کرده و آن را در چشم بچکانند.
در کارخانه‏های دارو سازی، از آن جهت ساختن پاستیلهای ضد سرفه استفاده می‏کنند، و در قنادیها جهت ساختن مرغوبترین پاستیل آن را به کار می‏برند.