با اینکه پیشینیان بهترین نوع عشبه را عشبه چینی و عشبه و مغربی می‏دانستند، طبق آزمایشهایی که به عمل آمده است، ایرانی عشبه مزایای زیادی دارند.
ما عشبه عموماً در خانواده مار چوبه قرار داریم. و در ایران نوعی از ما در سواحل بحر خزر می‏روید. به آن در لاهیجان و شهسواز ملک و از ملکی، در آستارا شنگیله، در گرگان کفله بور، در بندر پهلوی والی گیلی، در اطراف رشت تیمس کامپوره، در آمل سکلیم، در بهشهر لم، در ساری ملاش، در چالوس تلی، در میان دره ورک لام، در یلم شات دانه و در بعضی از ننقاط گیلان گلگادانه و یک نوع دیگر ما که بالا رونده بوده، و برگهای نوک تیز شفاف شبیه قلب دارد، به آن در گیلاس تیمس، در کردستان بمبلی بوز و در لاهیجان رزک و در مازندران تال گویند. به انواع خارجی ما چنانکه اشاره شد، عشبه مغربی گویند. کلیه قسمتهای گیاه ما مانند جوانه، میوه و ریشه دارای طعم تند و سوزاننده است، و عموماً پیشاب آور و مسهل می‏باشند. مصرف قسمتهای مختلف گیاه ما موقعی که تازه است، خطرناک بوده و بایستی خشک آنها را به کار برد. ریشه ما را پس از شستشو خشک کنید، و به عنوان مسهل و قی آور مصرف نمایید.
ضماد غده‏های ریشه ما که آن را در آب جوش له کرده باشند، برای درمان ضرب خوردگی و خون مردگی مفید می‏باشد. ضماد رنده شده غده‏های ما که تازه باشد، دردهای رماتیسم و نقرس را تسکین می‏دهد. در مصارف داخلی قسمتهای متورم ریشه ما را پس از خشک کردن و به صورت پودر در آوردن، به مقدار سه تا چهار گرم می‏خورند.
بوییدن گلهای خوشبوی ما سر درد و درد شقیقه را بر طرف می‏کند، مضمضه جوشانده قسمتهای مختلف ما در سرکه جهت درد دندان مفید می‏باشد، جوشانده ریشه ما در روغن جهت فالج، لقوه و بیحسی اعضا، تنگ نفس، سرفه مزمن و تقویت معده و کبد و درمان استسقا و بواسیر مفید تشخیص داده شده است. خوردن جوشانده من هر روز به مقدار یک مثقال بانبات تا یک هفته جهت درد مفاصل مزمن، و ضماد آن با گلاب جهت فالج و تسکین درد مفاصل و سیاتیک تجویز شده است. حمول غده‏های آن، ادرار را باز می‏کند و برای زنان آبستن خوب نیست، زیرا ممکن است باعث سقط جنین شود. ضماد من جهت جذام نیز توصیه شده است. برای معالجه برص، سیاتیک و گری ریشه مرا در سرکه له کرده، روی پوست آنقدر بمالید تتا خون آلود گردد و بعد پانسمان نمایید. می‏گویند عشبه مغربی محصول اروپا و عشبه چینی محصول خاور دور می‏باشند. به عشبه چینی اشتباهاً چوب چینی محصول فرنگی‏ها به من سالسیاره می‏گویند.