چنانچه گیاه شنک چمنی را قطع کنید، از آن یک ماده کائوچو کی ترشح می‏شود، که به آن قندرون و قندران می‏گویند. این ماده در برابر هوا سفت می‏شود و ایرانیان آن را مانند سقز می‏جویند و چنانچه کمی خرارت به آن بدهید، به صورت کش در می‏آید و با آن بهترین لاستیک را می‏توان ساخت، ولی چون مقدار آن کم است و ساختن لاستیک با آن به صرفه نیست. قندرون از دوستان کبد بوده و سریع الهضم است و از احتقان خون جلوگیری کرده، جویدن آن هضم غذا را آسان می‏کند، اشتها را زیاد می‏نماید. برای پاک شدن سینه از اخلاط نافع است. برای شش و قلب نیز مفید می‏باشد. خوردن مقدار کمی از آن، شب مواقع خواب برای تسکین سرفه تجویز شده است، ضماد آن با سندروس یا زرده تخم مرغ نیم برشته بر روی زخم جهت التیام و رویاندن گوشت سودمند می‏باشد. ضماد گداخته آن با پیه بزجهت رفع کجی ناخن و درد عضلات و ترک پوست و شقای مزمن مخصوصاً با کمی شنجرف نافع می‏باشد و با روغن زیتون جهت تحلیل ورمها و شکاف کشاله ران و تقویت اعصاب و خارش نافع می‏باشد. مقدار خوراک آن یک مثقال است.