من اسم فارسی ندارم و معلوم نیست از کی به ایران آمده و در اطراف تبریز مرا کاشته‏اند. در زبان فرانسوی به من بوراش می‏گویند و ابن بیطار گیاه شناس معروف قدیم که در اصل اندلسی بوده و بعد به آسیای صغیر آمده و دو کتاب بزرگ به نامهای الجامع و المغنی به زبان عربی دارد مرا نوعی مرماخوز دانسته و به اسامی: لسان الثور، ابوالعرق، کحیلا - کحلا، حمحم و بو غلص یادکرده است.
گل، سر شاخه و برگ من دارای شوره، مواد لعابی و یک ماده تلخ است و به همین جهت عرق و ادرار را زیاد می‏کنم، و سنگهای کلیه و مثانه را خرد کرده و از بین می‏برم. تجویز من برای مبتلایان به سر سام و بر سام جایز نیست. ضماد برگهای تازه و له شده من دمل را باز می‏کند و برای معالجه سوختگی، آتش و آفتتاب زدگی مفید است.
در طب سنتی ایران مر ماخوز را جهت معالجه استسقا بایستی مدت زیادی برگ و بذرمرا روزانه 15 تا 20 گرم ناشتا میل نمایند.