من زخمهای خوره‏ای و جذام راالتیام می‏دهم، ولی درمان قطعی جذام نیستم، من پادزهر نیش افعی هستم.
اسم من مار دارو است، در شیراز به من نخوشی گویند. چون برگهای من در زمستان خشک نمی‏شود در گیلان و مازندران مرا الاملک می‏خوانند. من دارای انواع و اقسام هستم. به انواع من هزارکوشان هم می‏گویند در کتب طبی قدیم از من به نام فاشرایاد کرده‏اند. و عده‏ای هم به من تاک صحرایی گفته‏اند. عربی من کرمه‏البیضا است و میوه من به انگور مار معروف است عنب الحیه .
گیاه من شبیه درخت انگور بوده و دارای خار است. من در اکثر نقاط ایران، مخصوصا" جبال البرز، آذربایجان و فارس به فراوانی می‏رویم و انواع من در اروپای مرکزی و افریقا فراوان است و بیشتر از ریشه من که در یک گیاه ممکن است وزن آن به بیش از دو کیلو گرم برسد استفاده می‏کنند، ولی میوه و برگ من هم دارای فوایدی نظیر ریشه می‏باشند. خوردن پنج گرم ریشه من مار گزیده را از مرگ نجات می‏دهد و حیوانات مخصوصا" اسب و گاو هم موقعی که مار آنها را می‏زند، به سراغ درخت من آمده و آن را از ریشه می‏کنند و کمی از آن را می‏خورند،ریشه من مسهلی قوی است، هنگام کندن، آبی از آن خارج می‏شود که در دارو سازی به نام آب بریون معروف است. جوشانده من در روغن زیتون، خون مردگی زیر چشم را پاک می‏کند .لیسیدن مخلوط من با عسل جهت دیفتری و سرفه کهنه و درد پهلو و باد آن مفید است. چون آب ریشه مرا با گندم بپزند و به خورند، شیر را غلیظ و زیاد می‏کنم. برگ و ساقه نورسته من سختی طحال را از بین می‏برد. مخصوصا" اگر سی روز روزی نیم گرم آن را با سرکه بخورند. خوردن من برای زنان آبستن خوب نیست و خطر ناک است، زیرا جنین را می‏کشد و رحم را پاک می‏کند. نشستن در آب جوشانده غلیظ من جهت بواسیر و نواصیر مفید است. ضماد ریشه من با سرکه جهت فرو بردن ورمها و پاک کردن زخمهای چرکی و قطع زگیل نافع است.
ضماد ریشه من جهت پاک کردن و درمان زخمهای چرکی و بدخیم و زخمهای جذامی و خوره‏ای نافع است و نیز برای محکم شدن استخوا نهای شکسته و عضلات در رفته، سودمند می‏باشد و همچمنین آن را جهت پاک کردن کک مک و سیاهی زخم تجویز می‏نمایند.زیاده روی در خوردن من برای طحال زیان دارد و ذهن را کند می‏کند و عقل را زایل می‏نماید. و بعضی از انواع خارجی من سمی هستند.