اسم من ملج است، به من ملیج، شلدار، لورث، نارون کوهی، قره آغاج و پشه خوار می‏گویند، در دهات خراسان به من گرز، گرزم و گریز می‏گویند. مانارونها به هر اسم و رسم که باشیم دارای خواص مشترک هستیم. قسمت مورد استفاده ما گل، برگ و عصاره گل و برگ ماست.
چنانچه برگ و ریشه ما را کوبیده و با روغن بجوشانید و آن را در گوش بچکانید، درد آن را ساکت می‏کنیم و چنانچه برگ و ریشه مرا همراه با پوست انار بجوشانید، اثر آن در تسکین درد گوش و بند آمدن چرک آن بیشتر است. شستشوی سر با جوشانده پوست تازه درخت من سبب تقویت مو می‏شود. سرمه عصاره گل و برگ و صمغ درخت من جهت جلای چشم و رفع سفیدی آن تجویز شده است. غرغره با جوشانده پوست من جهت اخراج زالویی که در گلو چسبیده باشد سودمند می‏باشد.
خوردن میوه و پوست من از خونریزی معدی و سینه جلوگیری می‏کند. خوردن برگ کوبیده من با فلفل جهت درمان دل پیچه و قولنج امعاء و باز شدن گرفتگی کبد توصیه شده است. خوردن برگ من به تنهایی با آب مانع آبستنی است، و مالیدن پخته برگ من درد مفاصل را تسکین می‏دهد، و برای نقرس نیز مفید می‏باشد.
ضماد پوست و برگ تازه من، بر روی اعضای قطع شده و زخمی منافع زیاد داشته، از چرک کردن آنها جلوگیری می‏نماید، گل مرا چنانچه داخل مرهمها نمایید ضد عفونی کننده بوده و عفونت زخمها را از بین می‏برم، پاشیدن برگ کوبیده من بر روی زخمها نیز جهت رفع عفونت آنها مفید است. پاشیدن خاکستر چوب من هم همین خاصیت را دارد. مالیدن خاکستر برگ و یا چوب درخت من با سرکه، جهت افتادن انواع زگیل، مخصوصاً زگیلهایی که شبیه سر میخ بوده، و در طب قدیم به آن مسماریه می‏گفتند نافع می‏باشد. برای سیاهی و تقویت مو می‏توانید پوست ریشه درخت مرا داخل خضاب نمایید.