ابو طلحه، از یاران بزرگ پیغمبر (صلی الله علیه و آله و سلم)، پسری داشت که بسیار مورد محبت او بود. روزی پسرش سخت بیمار شد. همسر ابو طلحه همین که احساس کرد نزدیک است بچه از دنیا برود، ابو طلحه را به بهانه‏ای نزد رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) فرستاد. پس از خارج شدن ابو طلحه از خانه، بچه از دنیا رفت، ام سلیم جسد فرزندش را در جامعه‏ای پیچید و در گوشه اتاق گذاشت و به اعضای خانواده سفارش کرد که به ابو طلحه خبر مرگ بچه را نگویند. سپس غذای مطلوبی تهیه نمود و خود را آراست و برای پذیرایی شوهرش آماده شد.
هنگامی که ابو طلحه به خانه آمد، پرسید: حال فرزندم چگونه است؟
زن گفت: استراحت می‏کند.
ابو طلحه در خواست غذا نمود. ام سلیم بیدرنگ برخاست و غذا آورد و پس از صرف غذا با وی همبستر شد و به وی گفت:
ای ابو طلحه! اگر امانتی از کسی نزد ما باشد و آن را به صاحبش باز گردانیم، ناراحت می‏شوی.
ابو طلحه گفت: سبحان الله! چرا ناراحت باشم، وظیفه ما همین است.
زن گفت: پسرت از طرف خدا نزد ما امانت بود و امروز او امانت خود را از ما گرفت.
ابو طلحه بدون تغییر حال گفت: اکنون من به صبر و شکیبایی، از تو که مادر او بودی سزاوارترم. ابو طلحه از جا حرکت کرد و پسرش را غسل نمود و دو رکعت نماز خواند. وی پس از آن، به محضر پیغمبر (صلی الله علیه و آله و سلم) رسید و داستان همسرش را عرض کرد.
رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) فرمود: خداوند در فرزند آینده به شما برکت دهد.
سپاس خدا را که در میان امت من، زنی همانند زن بردبار بنی اسرائیل قرار داد. از حضرت سؤال شد: شکیبایی آن زن چگون بود؟
حضرت فرمود: در بنی اسرائیل زنی بود که دو پسر داشت. شوهرش دستور داد برای مهمانان غذا تهیه کند. غذا آماده شد و مهمانان آمدند. بچه‏ها مشغول بازی بودند که ناگهان هر دو به چاه افتادند.
زن نخواست آن مهمانی به هم بخورد و مهمانان ناراحت شوند.
بنابراین جنازه‏ها را از چاه بیرون آورد و در پارچه‏ای پیچید و در کنار اتاق گذاشت. پس از رفتن مهمان‏ها زن خود را آرایش کرد و برای همسرش آماده شد. پس از فراغت از بستر، مرد پرسید: بچه‏ها کجایند؟ زن گفت: در اتاق دیگر.
مرد بچه‏ها را صدا زد، ناگهان آن دو کودک زنده شدند و به سوی پدر دویدند. زن که این منظره را دید گفت:
سبحان الله! به خدا سوگند! این دو کودک مرده بودند و خداوند به خاطر شکیبایی و صبر من آنها را زنده کرد(18).