امام باقر (علیه السلام) از رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) نقل می‏کند:
در میان قوم بنی اسرائیل، عابدی بود که داود از عبادت او تعجب می‏کرد.
خداوند به حضرت داود (علیه السلام) وحی فرمود: از کارهای این عابد تعجب نکن، چون او متظاهر است.
آن شخص مرد. حضرت داود (علیه السلام) به مردم گفت: او را دفن کنید؛ ولی خودش بر جنازه او حاضر نشد. وقتی که او را غسل دادند، پنجاه نفر از بنی اسرائیل برایش نماز خواندند و شهادت دادند که از او جز خیر، چیزی نمی‏دانند و پنجاه نفر نیز به خوبی او شهادت دادند. هنگام دفن هم، پنجاه نفر شهادت دادند که جز نیکی چیزی از او ندیده‏اند.
خداوند به داود وحی کرد که چرا بر این مرد شهادت ندادی!
حضرت داود (علیه السلام) عرض کرد: خداوندا! با خبری که تو درباره این مرد به من دادی، چگونه می‏توانستم شهادت بدهم؟
خداوند فرمود: بله؛ اما چون عده‏ای از عالمان و متدینان بنی اسرائیل شهادت دادند که جز خیر، چیزی از او ندیده‏اند؛ من هم شهادت آنها را پذیرفتم و از آن مرد گذشتم(28).