چون حصرت یونس (علیه السلام) از تاریکی شکم ماهی نجات یافت و از آن محنت، رها شد و به میان قوم خود آمد، وحی آمد که فلان مرد را بگو، تا آن پیرایه‏ها را که در این یک سال ساخته است، همه را بشکند و نابود کند.
یونس (علیه السلام) از این فرمان خدا اندوهگین گشت و گفت: خدایا! من دلم می‏سوزد بر آن مرد که عمل یک ساله وی تباه شود.
خداوند فرمود: ای یونس! بر مردی که عمل یک ساله وی تباه و نابود شود رحم و بخشش می‏نمایی؛ ولی بر صد هزار مرد از بندگان من، بخشایش ننمودی و هلاک و عذاب ایشان را خواستی!
ای یونس! من خلق نمی‏کنم و اگر خلق کردم بر مخلوق خود رحم می‏نمایم.(37)