حسن و حسین (علیه السلام) مریض شدند. پیامبر گرامی (صلی الله علیه و آله و سلم) با چند تن از یاران، به عیادت آنان آمد و فرمود: یا علی! خوب بود نذری برای شفای فرزندانت می‏کردی.
علی (علیه السلام) و فاطمه (علیها السلام) نذر کردند اگر عزیزان ما شفا یابند، سه روز، روزه بگیرند. حسن و حسین و فضه - خادم آنها - نیز نذر کرد که سه روز، روزه بگیرند. پس از مدت کوتاهی خداوند به هر دو شفا عنایت فرمود.
همه، روز اول را روزه گرفتند، در حالی که غذایی در خانه نداشتند.
حضرت علی (علیه السلام) سه صاع (تقریباً سه کیلو) جو قرض کرد. حضرت زهرا یک قسمت آن را آرد کرد و پنج قرض نان پخت. وقت غروب سفره انداختند و پنج نفر کنار سفره نشستند که در این هنگام نیازمندی بر در خانه آمد و گفت: سلام بر شما، ای خاندان پیامبر! من مستمندی مسلمان هستم. غذایی به من بدهید، که خداوند به شما از غذاهای بهشتی عنایت کند. خاندان علی (علیه السلام) همگی غذای خویش را به او دادند و تنها با آب افطار کردند و خوابیدند.
روز دوم نیز همه روزه گرفتند. فاطمه پنج عدد نان جو آماده کرد. هنگام افطار، یتیمی آمد و گفت:
سلام بر شما ای خاندان محمد (صلی الله علیه و آله و سلم)! من یتیمی مسلمانم! به من غذایی دهید که خداوند به شما از غذای بهشتی مرحمت کند. علی (علیه السلام)، فاطمه، حسن و حسین سهم خود را به او دادند و با آب افطار کردند.
روز سوم نیز جریان روزه گرفتن تکرار شد. زهرا غذایی آماده کرد. هنگام افطار، اسیری بر در خانه آمد و کمک خواست و بار دیگر، همه، غذای خویش را به اسیر دادند و تنها با آب افطار کردند و گرسنه خوابیدند.
صبح، علی (علیه السلام) دست حسن (علیه السلام) و حسین (علیه السلام) را گرفت و به محضر پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) رسیدند، در حالی که بچه‏ها از شدت گرسنگی می‏لرزیدند. وقتی که پیامبر آنها را چنان حالی دید، فرمود: یا علی! این حالی را که در شما می‏بینم، برایم بسیار ناگوار است، سپس برخواست و با آنان به سوی خانه فاطمه حرکت کرد. وقتی که وارد خانه شد، دید فاطمه در محراب عبادت ایستاده؛ در حالی که از شدت گرسنگی، بسیار ضعیف گشته و دیدگانش به گودی نشسته است.
رسول خدا او را در آغوش کشید و فرمود: از وضع شما به خدا پناه می‏برم. در این وقت، جبرئیل فرود آمد و گفت: ای رسول خدا! خداوند تو را به داشتن چنین خاندانی تهنیت می‏گوید و آن گاه سوره هل اتی را بر او خواند.