روزی شخصی به حکیم و دانشمند بزرگ خواجه نصیر الدین طوسی جسورانه گفت: ای کلب بن کلب (ای سگ پسر سگ)!
این فیلسوف بزرگ در پاسخ گفت: سخن تو درست نیست؛ زیرا سگ روی چهار دست و پا راه می‏رود و واق واق می‏کند و ناخن‏های دراز دارد؛ ولی من راست قامت هستم و ناخن‏هایم عریض و مسطح است و حرف می‏زنم و خنده می‏کنم و این ویژگی‏ها غیر از آن خصوصیاتی است که در سگ هست.
او هر چه گفت، خواجه نصیر الدین این گونه با کمال متانت پاسخ داد و در میان گفتارش، یک کلمه سخن زشت نگفت(87).