مثلی است که در آن آمده است:
شخصی، خاری بر سر راه مردم کاشته بود. به او گفتند: بیا این خار را بکن!
آن مرد گفت: دیر نمی‏شود، و هر بار که به او می‏گفتند، می‏گفت، دیر نمی‏شود و وعده آینده را می‏داد. خار. رشد می‏کرد و ریشه می‏دوانید و تنه‏اش کلفت و خارهایش تیزتر و خطرش بیشتر می‏شد. خارکن هم، سال به سال پیرتر می‏گشت و از نیرویش کاسته می‏شد. وی وقتی که خواست خار را بکند نتوانست؛ هر چه زور زد، درخت از ریشه در نیامد.
زمان توبه نیز بعد از انجام هر گناه است. اگر گناه بماند، ریشه می‏دواند و گاهی غیر قابل جبران است(111).