یکی از یاران امام صادق (علیه السلام) به نام صفوان، در محضر آن حضرت نشسته بود. شخصی از اهل مکه، بر حضرت وارد شد و از گرفتاری خود که مربوط به کرایه بود برای حضرت شرح داد.
حضرت به صفوان دستور داد، به سرعت حرکت کن و برادر ایمانی‏ات را دریاب و در رفع مشکلش، او را کمک کن. صفوان رفت و پس از حل مشکل آن مرد، برگشت. حضرت پرسید: چطور شد. صفوان عرض کرد: خدا اصلاح فرمود.
حضرت فرمود: ای صفوان! همین کار به ظاهر کوچک - که مشکلی را حل کردی و مقداری کمی وقت صرف نمودی - از هفت شوط دور کعبه محبوب‏تر و با فضیلت‏تر است، سپس امام صادق (علیه السلام) فرمود:
در زمان امام حسن مجتبی (علیه السلام)، مرد گرفتاری به حضور آن حضرت آمد و از ایشان خواست که کمکش کند.
امام حسن (علیه السلام) بلافاصله کفش‏هایش را پوشید و به راه افتاد. در بین راه، به امام حسین (علیه السلام) رسیدند که مشغول نماز بود، امام حسن (علیه السلام) به آن مرد فرمود:
چرا پیش برادرم نرفتی و از او کمک نخواستی!
مرد گفت: من خواستم پیش آن حضرت بروم؛ ولی گفتند ایشان اعتکاف کرده و معذور است.
حضرت فرمود: اگر برادرم توفیق برآوردن حاجت تو برایش پیش می‏آمد، از یک ماه اعتکاف برایش بهتر بود(134).