عبدالله بن ولید می‏گوید: از امام باقر (علیه السلام) شنیدم که:
حضرت موسی (علیه السلام) با خدا مناجات می‏کرد که خداوند به او وحی کرد: من دارای بندگانی هستم که بهشتم را برای آنها مباح و روا داشته‏ام و آنها را فرمانروای بهشت نموده‏ام!
موسی (علیه السلام) گفت: آنها با این ویژگی، چه کسانی هستند؟
خداوند فرمود: آنها بندگانی هستند که مؤمنی را شاد کنند!
در روایتی دیگر نیز چنین آمده است:
خداوند به داود پیامبر (علیه السلام) وحی کرد:
همانا بنده‏ای از بندگانم، با حسنه نزد من می‏آید و من به خاطر آن حسنه، بهشتم را برای او مباح و روا می‏سازم!
داود (علیه السلام) عرض کرد: آن حسنه چیست؟
خداوند فرمود: او کسی است که موجب شادی قلب مؤمن شود؛ هر چند به یک دانه خرما باشد(135).