حضرت صادق (علیه السلام) در یکی از سفرهای شخصی را دید که در کنار جاده، زیر سایه درختی به وضعی خودش را انداخته، که معلوم است ناراحت است و حالش غیر عادی است. امام به فردی که همراهش بود، فرمود:
برویم ببینیم این مرد، چه گرفتاریی‏ای دارد. جلو رفتند، از شمایل و لباس مخصوص او فهمیدند که مسلمان نیست و صدایش هم در نمی‏آید؛ ولی تشنه و گرسنه است و در این بیابان تنها مانده. حضرت دستور فرمود به او آب و غذا دادند و آن مرد نجات یافت.
شخصی که همراه امام بود گفت: مگر به کافر هم می‏توانیم محبت کنیم؟
حضرت فرمود: آری، این محبت به جایی ضرر نمی‏رساند و دشمنی با مسلمانان نیست(139).