شیخ بهایی، بسیار خوش اخلاق و نیکو رفتار بود. وی روزی به یکی از سادات، وعده داد که چیزی به او بدهد؛ اما سید دیرتر از زمان ملاقات، آمد.
شیخ گفت: چرا سر وعده نیامدی؟
سید ناراحت شد و آب دهان به محاسن شیخ انداخت!
شیخ بهایی، با دست، آب دهان سید را به محاسن و روی خود مالید و گفت: حمد می‏کنم خداوندی را که صورت و ریش مرا به سبب این سید، از آتش جهنم آزاد ساخت و سپس به سید احسان بسیار نمود(149).