حضرت ابراهیم (علیه السلام) به شدت نسبت به مردم، مهربان بود، چنان که روزی در این اندیشه شد که از من رحیم‏تر و مهربان‏تر هیچ کس نیست!
رب العالمین، او را به آسمان برد و او را بر عمل اهل زمین آگاه کرد.
ابراهیم (علیه السلام) مردم را در حال معصیت دید، ایشان را لعنت کرد و در خواست هلاکت آنها را نمود.
خداوند فرمود: ای ابراهیم! تو مستجاب الدعوه هستی، بندگان گنهکار مرا نفرین نکن؛ زیرا آنها بر سه گونه هستند:
- یا توبه می‏کنند و من آنها را می‏آمرزم.
- یا از نسل آنها بنده‏ای بوجود می‏آید، که زمین را با تسبیح خود پر می‏کند.
- یا بندگانی هستند که با همان گناهان، آنها را قبض روح می‏کنم؛ اگر خواستم می‏آمرزم و اگر خواستم عذاب می‏کنم.