شخصی نزد یکی از بزرگان دین رفت و گفت: در حق من دعایی کن، که محتاجم؛ زیرا از دست عیالم در اذیت هستم.
آن بزرگ گفت: هر وقت عیال تو گفت: نه آرد داریم و نه نان، آن وقت برای من دعا کن که دعای تو در آن وقت بهتر است از دعای من. پس، ای فقیر! قدر این صفت را بدان و محزون نباش که این دو روز زودگذر به هر نحو که باشد، خواهد گذشت و تا چشم برهم زنی، وقت کوچ است که در آن وقت غنی و فقیر یکسانند(258).