عالمی تبریزی در نجف نقل می‏کرد: روزی خواستم مبلغی بین طلاب تقسیم کنم. حساب کردم دیدم به هر طلبه یک تومان می‏رسد. چون به صاحب جواهر رسیدم، قبول نکرد و گفت: امروز، من بیش از دو ریال احتیاج ندارم و برای روزهای بعد هم، چیزی از حقوق شرعی نمی‏گیرم، فقط دو ریالش را بده. من گفتم. پول خرد ندارم و بالاخره پیش کفش کن حرم مطهر رفتیم و یک تومان را خرد کردیم(270).