روزی حضرت نوح (علیه السلام) به سگی برخورد کرد. بر زبان نوح (علیه السلام) گذشت که این سگ چه زشت است و چه صورت ناخوشی دارد.
در این هنگام از سوی خداوند، عتاب آمد که: ای نوح! بر آفریده ما عیب می‏گیری. نوح از این عتاب، گریه کرد و روزگار درازی بر خود نوحه می‏کرد تا نام وی را نوح نهادند. وحی آمد: ای نوح! چقدر ناله می‏کنی!
نوح با عمر درازی که داشت یک بار کلمه‏ای گفت که مورد رضایت خداوند نبود و آن همه گریست. پس خود را بنگر، که با این همه لغزش‏ها و مصیبت‏های بی شمار چه باید کرد(298).