عمر بن مسلم، از یاران امام صادق (علیه السلام) بود. وی مدتی به خدمت حضرت نرسید. امام جویای حال او شد، عرض کردند: او تجارت را ترک کرده و مشغول عبادت است.
حضرت فرمود: و ای بر او! آیا نمی‏داند، کسی که در طلب روزی، کوشش نکند، دعایش مستجاب نمی‏شود؟ سپس فرمود: بر رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) این آیه نازل شد: و من یتق الله یجعل له مخرجاً و یرزقه من حیث لا یحتسب(356)؛ هر کس تقوای الهی پیشه کند خداوند راه نجاتی برای او فراهم می‏کند و او را از جایی که گمان ندارد روزی می‏دهد.
گروهی از اصحاب حضرت پس از شنیدن این آیه درها را به روی خود بستند و به عبادت رو آوردند و گفتند: خداوند روزی ما را عهده دار شده است.
این قضیه به گوش رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) رسید. حضرت فرمود: هر کس چنین کند، دعایش مستجاب نمی‏شود؛ لذا شما باید در راه زندگی سعی و تلاش کنید(357).