به شخص ثروتمندی که در حال احتضار بود، شهادتین تلقین کردند. او در عوض گفتن تلقین، این شعر را می‏خواند:
یا رب قائله یوماً و قد تعبت - این الطریق الی حمام منجاب
علت خواندن این شعر به جای کلمه شهادت آن بود که روزی زن عفیفه و خوش صورتی از منزل خود خارج شد که به حمام منجاب برود. او که راه حمام را پیدا نکرده و از راه رفتن خسته شده بود، این مرد را دید که بر آستانه دری نشسته، بنابراین از او پرسید که حمام منجاب کجاست. مرد به منزل خود اشاره کرد و گفت: حمام اینجاست. آن زن به خیال حمام، داخل خانه آن مرد شد.
آن مرد به سرعت در را بر روی او بست و نسبت به زن، قصد سوء کرد. آن زن بیچاره، دانست که گرفتار شده و چاره‏ای جز آنکه با فکر و تدبیر، خود را از چنگ او خلاص کند، ندارد. زن به ناچار از خود تمایل نشان داد و گفت: چون بدنم کثیف و بد بوست می‏خواستم به حمام بروم، خوب است که مقداری عطر و بوی خوش برای من بگیری که من خود را برای تو خوش بو کنم و قدری هم غذا تهیه کنی که با هم بخوریم، زود هم برگرد که من مشتاق تو هستم.
آن مرد چون اشتیاق زن را به خود دید، مطمئن شد و برای گرفتن عطر و غذا از خانه بیرون رفت. همین که آن مرد پا از خانه بیرون گذاشت، زن نیز از منزل خارج شد و خود را خلاص کرد.
وقتی مرد برگشت، زن را ندید و جز حسرت چیزی عایدش نشد و در حال احتضار در فکر آن افتاد و قصه آن روز را به صورت شعر در عوض کلمه شهادت می‏خواند.(364)