در گیلان به من گالش انگور و در مازندران دیو انگوری می‏گویند، و با اینکه از قدیم در شمال ایران مخصوصاً نور و کجور، رود سر، دره چالوس و نواحی البرز روئیده‏ام، معذلک این روزها به من انگور فرنگی لقب داده‏اند، دلیل این امر آن است که ایرانیان مرا به صورت یک میوه حتی در مازندران که زیاد به عمل می‏آیم نگاه نمی‏کنند، در صورتی که در بازارهای اروپا همیشه مرا در ردیف سایر میوه‏ها می‏گذارند. گلهای درخت من نوش فراوان داشته، زنبور عسل به آن رغبت فراوان دارد. میوه من که به صورت انگوری کوچک است، طعمی میخوش دارد و دارای ویتامینهای آ، ب و ث بوده، و سرشار از آهن و املاح معدنی است. غوره میوه من ترشی فراوان دارد، و به همین جهت خوردن آن دندانها را کند می‏کند و کمتر بطور خام مصرف می‏شود، ولی رسیده میوه من شیرین است و خام می‏توان آن را خورد. خوردن میوه من مسرت آور و ملین است، مخصوصاً نیم‏رس آن خاصیت نرم کننده بیشتری دارد، و پس از رسیدن نیز به علت داشتن مواد صمغی و دانه‏های ریز حرکات دودی روده‏ها را تقویت کرده، و ضد یبوست می‏باشد و خوردن آن بعد از غذا سبب تحلیل آن می‏گردد. بهترین خاصیت قابل توجه من آن است که میوه من ضد اختناق کبد است و خوردن آن از جمع شدن خون در جگر جلوگیری می‏کند. زیاده‏روی در خوردن میوه من جایز نیست با میوه من مربا، شربت، کمپوت و ژله درست می‏کنند که خوردن آنها مفرح است. از میوه من مانند انگور می‏توان سرکه درست کرد. میوه من ادرار را زیاد می کند. برای مبتلایان به رماتیسم، نقرس و امراض جلدی و آب آوردن انساج و سنگ کلیه مفید است. شربت من عطش راتسکین می‏دهد، و ژله میوه من طعم خوشی دارد. دمکرده برگ درخت من به نسبت پنجاه گرم در لیتر، چنانچه دو فنجان در روز بنوشید، اسید اوریک را کم می‏کند، ولی مبتلایان به زیادی اسید اوریک بهتر آن است که روزی پنج گرم برگ مرا در صد گرم آب دمکرده و ناشتا بنوشند. من انواع سیاه و قرمز نیز دارم، ولی تاکنون در ایران دیده نشده است و به همین جهت اجازه معرفی به آنها داده نمی‏شود.