داروسازان قدیم به عصاره چند نوع دیوخار حضض گفته و بعضی حضیض نوشته‏اند و آن را به دو دسته تقسیم کرده‏اند. یکی حضض مکی و دیگری حضض هندی که به آن رسوت هم می‏گفتند حضض مکی عصاره نوعی دیوخار است که در صحرای عرفات وجود دارد، و غالباً به پای حجاج می‏رود و به هنگام حج که حاجیان در لباس احرام می‏باشند، کندن آن تقصیر می‏باشد. حضض هندی عصاره فیلزهره است و بعضی را عقیده بر آن است که عصاره تمام انواع دیوخار به این نام خوانده می‏شوند. برای تهیه این عصاره بایستی تمام قسمتهای گیاه را از ریشه، برگت، ساقه و بذر را گرفته و طبق معمول عصاره سفت یا روان تهیه کرد. خوردن این عصاره برای ورم روده و سایر ورمهای داخلی مفید بوده، و برای کسانی که زیاد عرق می‏کنند مفید است. خونریزی زیاد بانوان سودمند می‏باشد. خون بواسیر را بند می‏آورد و زخم مجاری ادرار و التهابات آن را برطرف می‏کند. رفع تشنگی می‏نماید و در معالجه هاری می‏تواند نقش موثر داشته باشد. چکاندن عصاره روان آن در گوش چرک را از بین می‏برد مضمضه آن جهت تقویت و معالجه پیوره مفید می‏باشد، غرغره آن برای رفع ورم گلو نافع است. سرمه عصاره خشک آن جهت جوش و خارش چشم توصیه شده، و برای تراخم مفید است و آبریزش چشم را برطرف کرده و باعث تقویت بینایی است. مالیدن آن جهت شقاق و زخم روده سودمند است. قریشی می‏نویسد: با اینکه این عصاره خون را بند می‏آورد باز کننده عادت ماهانه زنان نیز می‏باشد، مقدار خوراک آن نیم مثقال تا 5/7 گرم است و خوردن یک مثقال آن جهت معالجه مرض قند بهتر از چوب چینی است، و اینطور به نظر می‏رسد که در انواع دیوخار نوعی پنی سیلین گیاهی وجود دارد.