فارسی من خارشتر و اشترخار است. در بلوچستان به من خاربز هم می‏گویند. در کتب داروسازی سنتی به من اشترغار گفته‏اند، ولی در کتاب برهان قاطع نام سنتی مرا اشتراغاز نوشته است. عربی من زنجبیل‏العجم و زنجبیل‏الفارس می‏باشد. من گیاهی هستم پرشاخه، با ساقه‏های خاردار و برگهای کوچک و شبیه بادآورد که در تمام قسمتهای ایران می‏رویم. انواع من که در شمال می‏روید با انواع جنوبی و حاشیه کویر فرق دارد. در آذربایجان، خراسان و افغانستان، گیاه من از خود ترنجبین نمی‏دهد، و به دلیل این کار در جلد اول زبان خوراکیها درقسمت انگبینهای گیاهی نوشته شده است. برای بدست آوردن ترنجبین شاخه‏های گیاه مرا بریده و در چادرها ریخته و می‏تکانند، تا آنچه در روی آنها بسته است جدا گردد و بعد از خار و خاشاک آن را پاک می‏کنند و آنچه به ساقه چسبیده و جدا نمی‏شود، در آب جوشانده و پس از صاف کردن می‏جوشانند تا غلیظ و منقعد گردد. ترنجبین ملین خوبی مخصوصاً برای اطفال است، و بهترین وسیله برای شیرین کردن شیر خشک اطفال و داروهای گیاهی است. جوشانده گیاه من اشتها آور است. اعراب ساقه و ریشه گیاه مرا مانند کاهو می‏خورند، و شتر به خوردن آن رغبت زیاد دارد. با بیخ من ترشی درست می‏کنند. این ترشی پادزهر سموم می‏باشد. جوشانده گیاه من اشتهاآور و مقوی است، یرقان را برطرف می‏کند و ادرار را زیاد می‏نماید وپادزهر سموم است. خوردن یک مثقال گیاه من برای درمان تب ربع و تبهای عفونی مفید می‏باشد. ضماد گیاه من با سرکه برای تسکین ورمها و درد مفاصل توصیه شده است. مقدار خوراک ترشی بیخ من پنج مثقال و از جرم من دو مثقال است.