فارسی من دوغ است، اعراب به من مخیض گویند. من مسکن غلیان خون، اشتهاآور، مسکن حرارت و التهابات داخلی و پادزهر سموم می‏باشم، التهابات معده و جگر و از حرارت آنها می‏کاهم، قدما برای معالجه اسهال خونی که با هیچ دارویی درمان نمی‏شد، از سنگتاب یا آهن تاب من استفاده می‏کردند، و طرز تهیه آن بدین ترتیب بود که مقدار ریگ یا تکه‏های کوچک آهن را تفته کرده، در من می‏ریختند تا به جوش آیم و بعد آن را صاف کرده به بیمار می‏دادنند تا بنوشد. این دستور به وسیله نویسنده زبان خوراکیها تاکنون آزمایش نشده است. مرتاضان هندی برای اینکه در برابر عطش طاقت زیادتری داشته باشند، خرفه کوبیده با دوغ می‏جوشانند تا خشک شود، بعد دوغ افزوده این عمل را دو دفعه دیگر می‏نمایند و معتقدند که خوردن آن عطش را تسکین داده، و خواهش آب را کم می‏کند. اگر خیار را با پوست زیر فشار قرار داده و آب آن را بگیرند و با آن دوغ درست کنید، و یا آب خرفه را گرفته با آن دوغ بسازید، نوشابه‏هایی گوارا برای شما خواهند بود. عطش را تسکین می‏دهند. کبد و کلیه‏ها را شستشو می‏دهند، و سموم بدن را از بین می‏برند. برای رماتیسم و نقرس دارویی بسیار موثر می‏باشد. آب خیار مسهلی قوی است و اسید سولفوریک را که از زهرهای بسیار قوی است خنثی می‏نماید. سنگهای کلیه، مثانه و کیسه صفرا را خرد کرده و می‏ریزاند.