در فارسی به من سرخس می‏گویند. در گیلان و مازندران به من جماز و کلیدارو می‏گویند. در بعضی از نقاط بسوره و شرده هم گفته‏اند. در داروخانه‏ها اسم فرنگی من که فوژومال می‏باشد بیشتر مشهور است. گیاه من بی‏ساق بدون میوه و بدون گل است. از بیخ من برگ بزرگی می‏روید که نیم - متر تا 5/1 متر طول دارد و منقسم به برگچه‏های کوچکی می‏شود که بریدگی آنها دو طرفه است، منظره قشنگی داشته و تقریباً شبیه به پر مرغان می‏باشد. من در سواحل مازندران بین درختان خالودشت بین قزوین و لنگرود در آذربایجان بین حسن بگلو و قره داغ می‏رویم.
قسمت مورد استفاده من بیخ من است که در حقیقت یک شاخه زیرزمینی است و انواع کوهی من که بین سنگلاخها می‏رویند، بهترین نوع می‏باشند. بهترین موقع برداشت محصول من شهریورماه است که ماده موثر آن زیاد است و در ایران تا نوزده درصد دیده شده است. من بهترین دارو برای انداختن کرمهای کبد، و روده، مخصوصاً کرم کدو و کرمهای دراز معده هستم، و بعلاوه کرم کبد را هم ساقط می‏نمایم. داروسازان سنتی ایران دستور داده‏اند که قبل از خوردن من بهتر است مقداری سیر خشک میل نمایند، و بهتر است مرا با خریق سیاه و صمغ محموده (سقمونیا) میل نمایند، ولی در طب جدید دستور می‏دهند که دو ساعت بعد از خوردن بیخ من، یک مسهل غیر روغنی خورده شود تا کرمهای فلج شده با زیادی دارو دفع گردد. خوردن مسهلهای روغنی مثل روغن کرچک جایز نیست. برای اسقاط کرم کدو و پس از خوردن مسهل بیمار بایستی بر روی طشتی که در آن آب جوش ریخته باشند بنشیند، تا کرمهای کدو پشت سر هم نوار مانند در آن بیفتند. مربای من با عسل مانع آبستنی و باعث سقط جنین است، و به همین جهت نباید از بیخ من بدون تجویز پزشک استفاده شود، چه من برای مبتلایان به امراض قلبی و کبدی خطرناک می‏باشم و چنانچه زیادتر از مقدار خوراک خورده شوم، تولید عوارض معدی و اختلالات چشمی خواهم کرد، و گاهی ممکن است باعث مرگ شوم، مقدار خوراک ساقه زیرزمینی من به صورت آن برای اطفال دو تا سه گرم می‏باشد. در داروسازی جدید عصاره اتره من بیشتر مصرف می‏شود، و مقدار خوراک آن برای اشخاص بالغ 2 تا 8 گرم است که معمولا در کپسولهای سربسته عرضه می‏شود. اثر این عصاره در کشتن انواع کرم قطعی است، مشروط بر اینکه از بیخ تازه تهیه شده باشد.