فارسی من سگ زبان است، اعراب به من لسان الکلب می‏گویند. نوع دیگر من در شهسوار کاش نامیده می‏شود و عربی آن اذن الانب یعنی گوش خرگوش می‏باشد. چون دارای خار بوده و به لباس می‏چسبد اعراب به آن لصیقی هم می‏گویند. گیاه من علفی و از خانواده گاو زبان و بیشتر در سنگلاخها و در اراضی خشک آذربایجان زیاد دیده می‏شوم. گیاه من دارای ریشه ضخیم دوکی شکل دراز و گوشتدار است، گلهای کوچک من در فاصله اردیبهشت تا خرداد باز می‏شود و رنگ آنها قرمز مایل به بنفش است.
قسمت مورد استفاده گیاه من بیشتر ریشه من است. رنگ ریشه خاکستری مایل به قرمز و دارای بوی مخصوص و طعام لعابی است. من آرام کننده و کمی مخدر هستم. میوه من تخدیر بسیار دارد. ریشه گیاه من قابض و برگ من ملین، است، و ریشه برگ مرا جهت معالجه نزله و امراض ریه و درمان اسهال و پیچش روده و جلوگیری از خونریزی تجویز می‏نمایند. ضماد برگ تازه و ریشه له شده من و جوشانده آنها جهت تسکین درد سوختگی مصرف می‏شود و همچنین جهت التیام جراحات و ترک پستان، بواسیر و خارش مفید بوده اولسرها را معالجه می‏کند. مقدار خوراک من به طور جوشانده یا دمکرده برگ و ریشه 30 تا 60 گرم در لیتر یک فنجان در روز می‏باشد. برای شستشوی زخمها و اولسرها از جوشانده پنجاه گرم در لیتر استفاده می‏کنند.