چون که گل رفت و گلستان شد خراب - بوی گل را از چه جوییم، از گلاب من آب مقطر گل گلاب می‏باشم، طبق مدارک موجود که از منابع اروپایی در دست است، نخستین ملتی که مبتکر گرفتن گلاب بوده و اصولاً قرع و انبیق را اختراع کرد و عمل تقطیر مایعات و اسانس کشی را معمول داشت، ملت ایران است. حکمای قدیم یونان از صنعت گلابکشی و تقطیر مایعات اطلاعی نداشتند، و تنها از عصاره مایع گلبرگهای گل سرخ و جوشانده آن در روغن استفاده می‏نموند و چون سهم اعظم علوم شیمیایی امروز وابسته به تقطیر است، به همین جهت ایرانیان سهم بزرگی در راه پیشرفت این علم دارند و جابر بن حیان صوفی را به حق پدر شیمی لقب داده‏اند. من از تقطیر آبی که گلبرگهای گل سوری را در آن خیس کرده باشند به دست می‏آیم. من با صفرا و بلغم هر دو می‏جنگم، من مقوی دماغ و دهانه معده هستم، اگر مرا نیم گرم دم کرده بنوشید بهترین درمان برای خونریزی سینه و گلو هستم، و سینه را نرم می‏کنم. عوارض نزله را از بین می‏برم و درد معده و روده و دل پیچه را معالجه می‏نمایم، نوشیدن سرد من آتش دل را از بین می‏برد و بدن را تقویت می‏کند. بوئیدن من برای تقویت قلب و رفع غشی و بیهوشی و تقویت دماغ و حواس باطنی سود فراوان دارد. برای معالجه اشخاص گرمازده بهترین راه خورانیدن گلاب همراه با یخ است، بقدری که تولید قی نموده صفرا را خارج نماید. نوشیدن و بوئیدن من مسکن درد سر می‏باشد، مخصوصاً سر دردی که در اثر استنشاق هوای کثیف و شنیدن جار و جنجال باشد، و به همین جهت می‏توانیم بگوییم که مقصود خاقانی از این بیت از قصیده مداین:
از ناله جغد الحق، ماییم به درد سر - از دیده گلابی کن درد سر ما بنشان آب گل که از آب و خاک درست می‏شود، نیست بلکه مقصودش گلاب به ضم گاف می‏باشد و شاعر دیگری در مرزبان نامه چنین می‏گوید:
گل در میان کوزه بسی درد سر کشید - تا بهر درد سر ما گلاب شد برای گل که از مخلوط آب و خاک به دست می‏آید چنین خاصیتی ذکر نشده است، و تنها بوئیدن کاهگل خشک که به آن آب زده باشند، برای به هوش آوردن مبتلایان به مرض غش و تقویت دل تجویز شده است.