از سرنوشت برگ گل تازه من با هم وزن آن عسل، گلنگبین و با قند و با شکر گلقند به دست می‏آید و چنانچه برگ گل کمتر و شکر زیادتر باشد، آن را گل شکری نامیده‏اند، گلنگبین و گلقند هر دو مقوی دماغ و معده می‏باشد. خوردن گلنگبین بعد از غذا جهت سرد مزاجان و پیران و اشخاص فالج و مبتلایان به درد مفاصل و نقرس و سنگ کلیه و سختی ادرار مفید است و مخصوصاً در زمستان خوردن آن منافع بیشتری دارد، گلقند جهت اشخاص گرم مزاج و جوانان و جلوگیری از وسواس جنون سودمند است. شیخ الرئیس ابوعلی سینا در کتاب قانون در قسمت سل می‏نویسد: بانویی مبتلا به مرض سل بوده و من او را با خوردن گلقند معالجه نمودم و او مدتی آن را به مقدار زیاد بیش از آن مقدار که من دستور داده بودم می‏خورد، تا بکلی شفا یافت. مقدار خوراک آن تا چهار مثقال است.