فارسی من ماش هندی و عربی آن حب القلب است و به یک نوع من کاسرالحجر گویند. زیرا هندیان را عقیده بر آن است که چنانچه کوبیده آن را بر سنگ بمالند، آن را شکننده می‏کند. در اطراف تهران نواحی البرز، جوستان طالقان و کوههای لرستان به عمل می‏آیم. گیاه من از خانواده گاو زبان بوده و به آن علف مروارید هم می‏گویند. زیرا دانه‏های من از قشری سخت به رنگ سفید پوشیده می‏باشد. برگهای من بیضی نوک تیز و پوشیده از تار است، گلهای من سفید مایل به زرد است که بر روی انشعابات ساق پیدا می‏شود.
من علاوه بر ایران، درامریکای شمالی و اروپا و قسمتهای معتدل آسیا به عمل می‏آیم، و بیشتر در جنگلها و اماکن مرطوب سنگلاخ و زمینهای بایر رشد می‏کنم. پوشش خارجی دانه‏های من ترکیبی است از سنگهای آهکی و سیلیسی و ریشه من دارای ماده‏ای قرمز رنگ است که با آن مواد غذایی مخصوصاً کره و پنیر را رنگ می‏کنند مغز دانه‏های من دارای روغنی است که طعمی ملایم داشته و در اثر ماندن تند می‏شود. من کلیه را تقویت کرده و ناراحتیهای آن را برطرف کنم، سنگ کلیه را شکسته و می‏ریزانم، و برای این کار داروسازان سنتی ایران دستور داده‏اند که شش مثقال دانه مرا با شش مثقال تخم شلغم در هفتاد و پنج مثقال آب بجوشانید و بگذارند تبخیر شده، فقط بیست و پنج مثقال آب بماند. سپس صاف کرده نصف دیگر را شب نیم گرم کرده بنوشند. جوشانده دانه‏های من برای درمان بی‏اختیاری ادرار نیز نافع است، و آن را برای درمان نزله و سهولت زایمان نیز تجویز می‏نمایند. برگ و سرشاخه‏های گلدار مرا می‏توانید مانند چای دمکرده بنوشید، اشتها را زیاد و سکسکه را برطرف می‏کند و قلب را قوی می‏نماید. باز کننده ادرار و عادت ماهانه نیز می‏باشد. از جوشانده 30 تا 45 گرم دانه‏های من با شکر و دمکرده گل خطمی و کمی شوره برای معالجه نقرس تجویز می‏شود.