سوال – آیا اضطراب و افسردگی می تواند باعث بالا رفتن قند خون بشود ؟
پاسخ – بله . دقیقا همین طور است . در سالهای اخیر دانشمندان به این رسیده اند که اضطراب با دیابتی ها خیلی عجین است . خود دیابت با افسردگی همراه است . دیابت یک بیماری مزمن است . فرد وقتی احساس می کند که یک بیماری مادام العمر با او هست ممکن است روی روحیه و روانش اثر بگذارد. گاهی بخاطرعدم کنترل قند، محدودیت هایی در زندگی فرد ایجاد می کند که روی افسردگی و اضطراب اثر می گذارد .25 درصد بیماران دیابتی افسردگی دارند . 50 درصد آنها نوعی آزردگی روانی یعنی درجه ی خفیفتر افسردگی را دارند . 40 تا 50 خانم های دیابتی درجاتی از اضطراب را دارند . یک فرد دیابتی که افسرده است حال و حوصله ندارد که قند خونش را کنترل بکند ، رژیم را رعایت بکند ، دارو مصرف بکند و ورزش بکند . انسان افسرده بی اعتنا می شود . و این باعث می شود که قند خون بالاتر برود و وقتی قند خون بالاتر رفت ، افسردگی تشدید می شود و اینها با یکدیگر یک سیکل معیوبی را تشکیل می دهند . بخاطر همین دیابتی که قند خونش کنترل نمی شود حتما باید یک مشاروه ی روانپزشکی انجام بدهد یعنی امروزه کنترل دیابت باید در کنار یک روانپزشک انجام بشود . حتی به بچه های دیابتی هم توصیه می شود که هر سال یک مشاوره روانپزشکی داشته باشند . بسیاری از نوجوانان دیابتی بخصوص دختران دیابتی قند خون شان کنترل نمی شود . دلیلش این است که آنها یک زمینه ی اضطراب دارند . چون هر روز انسولین تزریق می کند فکر می کند که با دیگران متفاوت است و این در آینده ی زندگی اش اثر می گذارد . در حقیقت این جوری نیست . بیماری دیابت بصورتی است که اگر فرد یاد بگیرد که چگونه با آن کنار بیاید ، هیچ اثری روی زندگی اش نخواهد داشت . نه روی طول عمر نه روی کیفیت زندگی اش تاثیر نخواهد داشت . فقط باید یاد بگیرد که با دیابت چکار بکند . ممکن است که بعضی از شغل ها را محدودیت دارد . مثلا یک فرد دیابتی نمی تواند خلبان بشود یا کسانی که انسولین می زنند ممکن است که راننده اتوبوس نتوانند بشوند یا نتوانند در استخدام پلیس یا ارتش در بیایند . ولی می توانند به مدارج علمی بالایی برسند ، می توانند ورزشکارهای حرفه ای بشوند . دیابت زندگی شما را مختل نمی کند ، فقط باید با دیابت دوست و رفیق باشیم و یاد بگیریم که دیابت را چگونه تحت اختیار خودمان قرار بدهیم .