سوال – به ازاء هر چند نفر در کشور ما یک پزشک خانواده داریم ؟

پاسخ – راجع به برنامه ی پزشک خانواده که در ایران در حال اجرا است ، در واقع سوال شما این است که در این برنامه به ازاء هر چند نفر یک پزشک وجود دارد .  به ازاء هر دو هزاروپانصد تا چهار هزار نفر در مناطق شهری که بصورت پایلوت در چهار استان سیستان و بلوچستان ، چهارمحال و بختیاری و خوزستان در حال اجرا است یک پزشک عمومی دیده شده است . یعنی به ازاء هر دو هزار و پانصد تا چهار هزار نفر . در برنامه ی قبلی که در روستا ها و شهرهای زیر بیست هزار نفر در حال اجرا است به ازاء هر دو هزار و پانصد نفر یک پزشک وجود دارد . آخرین آماری که درخصوص جمعیت ایران در پایان سال 88 گزارش شده حدود هفتاد و دو میلیون نفر است . البته کم و زیاد آن را خورده نگیرید چون به هرحال من اطلاعات آماری در زمینه ی جمعیت کشور را به طور دقیق ندارم . به هرحال درحدود هفتاد میلیون در نظر بگیرید. از طرف دیگر ما  چیزی حدود      هشتاد هزار پزشک عمومی داریم . اگر در این طرح به ازاء هر دو هزار و پانصد نفر یک پزشک عمومی بکار گرفته شود ، درحدود سی هزار نفر به کار گرفته می شوند . تکلیف بقیه ی پزشکان عمومی چیست ؟ این یک سوالی است که باید به آن فکر کرد . ما در ماده ی سی و شش برنامه ی پنجم توسعه یکی از تکالیفی که تعیین شده این است که اگر پزشکانی خواستند در نظام ارجاع همکاری نکنند ، سازمان های بیمه ی پایه با آنها همکاری نداشته باشند . از طرف دیگر یکی از سرمایه گذاری دولت ها تربیت نیروی انسانی است . برای آن پنجاه هزارپزشک دیگر نیز از همین بیت المال و از همان پول هایی که مربوط به همه ی مردم ایران بوده ، هزینه هایی شده است . البته قانون         برنامه ی پنجم  روی این رقم دو هزار و پانصد چیزی نگفته است . متولیان مربوطه باید طوری حرکت کنند و برنامه ریزی به گونه ای باشد که از آحاد جامعه ی پزشکی ، چه از بخش خصوصی ، چه از بخش دولتی و چه کسانی که در استخدام بخش های مختلف هستند و از همه ی ظرفیت ها استفاده شود برای اینکه مردم بتوانند از خدمات بهداشتی و درمانی استفاده کنند . طبق قانون اساسی و سایر قانون هایی که وجود دارد باید حرکت ما به گونه ای باشد که آحاد جامعه از زندگی مطلوبی برخوردار باشند . یعنی از حداقل امکانات برخوردار باشند . جامعه ی پزشکی نیز مشمول همین آحاد جامعه می شود . بنابراین پزشکان عمومی نیز باید از همان حداقل لازم برخوردار بشوند . یکی از چیزهایی که ما امروز باید به آن دقت کنیم این است که قبل از اجرائی شدن این برنامه پزشکانی     بوده اند که به مناطق محروم رفته اند . در بخش خصوصی مطب دایر کرده اند و ارائه ی خدمت    کرده اند . درست است که به هرحال تأمین معاش خود را نیز کرده اند ولی در آن لحظه ای که ما به آنها نیاز داشته ایم  خدمت نیز ارائه کرده اند . ولی امروز ما باید به گونه ای طراحی کنیم که با عملیاتی شدن این برنامه، باعث نشویم که آن پزشکان دچار بحران شوند . در هرصورت آنها نیز برای خود برنامه ریزی هایی کرده اند . نکته ی مهم این است که در برنامه ی شهری تا حدودی به این مسئله توجه شده است . گفته اند که اگر پزشکان خصوصی که در شهرها فعالیت می کنند متقاضی باشند می توانند در این برنامه شرکت کنند . در روز شنبه در آن همایش کارشناسان مختلف در مورد زوایای این طرح صحبت کنند و ببینند که اصلاً این مسئله عملیاتی می شود یا خیر و چه ملزوماتی لازم است تا این طرح به ثمر برسد .