سوال – محیط و پدر و مادر چقدر می توانند در بروز یک چنین اختلالی در بچه ها موثر باشند ؟
پاسخ – در محیط هایی که محدودیت اجتماعی وجود داشته باشد احتمال رفتارهای مفرط و بیش فعالی را در بچه ها بصورت بی قراری زیاد داریم . در همه ی دنیا این طور است که ما در ابتدا ممکن است فعالیت های مفرط بچه ها را ببینیم و وقتی این محدودیت های اجتماعی کنترل میشود می بینیم که سطح فعالیت این بچه ها پایین می آید و نزدیک به سطح فعالیت معمول بچه های دیگر می شود . پس محدودیت های اجتماعی موثر است . در مورد خانواده ، غیر از محدودیت اجتماعی که ممکن است ما در خانواده ها شاهد آن باشیم ، نوع رفتار والدین با یکدیگر موثر است . اینکه زیاد دچار مشاجرات خانوادگی بشوند ، سطح انتظار آنها از کودک بالا باشد ونوع تغذیه ی کودک می تواند در بروز بیش فعالی دخیل باشد نه اینکه در ایجاد آن موثر باشد . بچه ای که مستعد بیش فعالی از لحاظ ژنتیکی و ساختار مغزی است، وقتی مواجه با این عوامل می شود خیلی سریع تر رفتار بیش فعالی خود را نشان می دهد. البته اینطور نیست که لزوماً با یک مشاجره ی خانوادگی کودک دچار بیماری بیش فعالی شود . نباید همه ی خواسته های کودک را برآورده کنیم . توجه کردن به بچه ها الزامی است . ما حتی در دستورات دینی خود داریم که کودکان تا هفت سالگی فرمانروا هستند . بنابراین ما حتماً باید به کودکان خود توجه کنیم . هرچقدر به بچه های خود بیشتر توجه کنیم بچه های مهربان تر، دوست داشتنی تر و حرف گوش کن تری خواهیم داشت . اما معنای آن این نیست که همه ی خواسته های آنها را برآورده کنیم . اگر ما در هر شرایطی نیاز کودک خود را برآورده کنیم، روحیه ی پرتوقعی در او ایجاد می شود . به این خاطر که بچه روز به روز زیاده خواه تر می شود . بچه ای که می بیند با جیغ و داد و سرو صدا و با یک رفتار نا مطلوب در میهمانی پدر و مادر خود را مجاب می کند که برای او کاری انجام دهند. بعداً یاد می گیرد که در همه جا به این شیوه متوسل شده ، خواسته ی خود را گرفته وبه هدف خود برسد . ما باید به رفتار های مثبت و مطلوب بچه ها توجه کنیم . اولین روش برای مقابله با بچه هایی که رفتار نامطلوب و خواسته های غیر منطقی دارند این است که به آنها توجه نکنیم. یعنی چند لحظه نباید چیزی دید و یا چیزی شنید. این بهترین شیوه ی اولیه ای است که ما باید با رفتار نامطوب بچه های خود انجام دهیم .