سوال – لنگیدن در کودکان یعنی چه و در چه سنی آغاز می شود ؟
پاسخ – وقتی صحبت از لنگش می کنیم یعنی یک نفر دارد راه می رود ولی با آن استانداردی که ما می شناسیم و وضعیت و مکانیکی که ما داریم متفاوت است . راه رفتن حدود یک سالگی شروع می شود البته دامنه ی نه ماهگی تا هجده ماهگی دارد و مسائل ژنتیکی در آن دخالت دارد . ما معیاری برای لنگش نداریم . اگر راه رفتن یک بچه را خیلی دقیق بررسی بکنند می بینند که بچه در هفت سالگی راه رفتن نرمال دارد و عضلاتی که در انسان بالغ انقباض و انبساط دارد و کمک به راه رفتن می کنند در سن هفت سالگی بچه دارد . یک بچه ی پنج ساله وقتی راه می رود ما نمی گوییم که او می لنگد و با معیاری که ما از بچه ی پنج ساله می شناسیم همخوانی دارد . یک بچه ی یکسال چطور باید راه برود ؟ لنگش از دید مادر که تجربه ی کمتری نسبت به پزشک ارتوپد دارد کمی متفاوت است . اگر لنگش مربوط به اندام تحتانی است . ما در ناحیه ی کمر و لگن در بچه های چه چیزی باعث لنگش می شود ؟ می توانیم یک تقسیم بندی سنی بکنیم . بچه ای که تازه راه افتاده ، بچه ای که چهار سالگی لنگش او شروع شده است ، بچه هایی که در سنین بالاتر هستند . در بچه هایی که لنگش دارند شایع ترین علت می تواند مشکل در ناحیه ی لگن باشد که از بدو تولد در بچه وجود دارد . شایع تر از آنها در رفتگی های لگن است که از هر هفت صد تا بچه یکی می تواند در رفتگی لگن داشته باشد. اگر لنگش در شیر خوار یک طرفه باشد برای مادر خیلی واضح تر است و اگر دو طرفه باشد باز راه رفتن خاصی دارند . درمان به موقع در رفتگی اثر بهتری دارد و نتایج درخشان تری دارد . ما بیماریهای عضلانی داریم که جنبه ی ژنتیکی دارد . مثل میوپاتی ها . این هم باعث تاخیر در راه افتادن بچه می شود و وقتی هم که بچه راه می افتد ممکن است که لنگش داشته باشد و موقع راه رفتن هر طرف که اندامش را میگذارد بدنش را به آن طرف متمایل می کند واین شایع ترین شکل لنگش در بچه ها هست . حالا بچه ای در بدو راه افتادن لنگشی ندارد و بعد از مدتی لنگش پیدا می کند .این می تواند از بیماریهایی باشد که جنبه ی ژنتیک دارد مثل بیماریهای عضلانی ممکن است که در چهارسالگی با زمین خوردن بچه شروع بشود و بعد بالاتر برود ولنگی او واضح تر می شود . چون این حالت ژنتیکی دارد ممکن است که شناخت آن برای مادر راحت تر باشد. بچه هایی که اول مشکلی در راه رفتن ندارند و بعدا می لنگند ، این بچه صبح از خواب بلند می شود و نمی تواند راه برود . در ابتدا لنگش کمتر دیده می شود و در روز با فعالیت این لنگش بیشتر می شود و در آینده بدتر هم بشود . این نوع لنگش پدرها و مادرها را نگران پیش پزشک می آورد . این می تواند جزو گروه التهابی لگن باشد که به آن التهاب گذرای مفصل لگن می گویند که خیلی شایع است . اگر علائم و شرایط خاصی ندارند برای رفتن به پزشک عجله نکنند. یک بچه در تعقیب یک عفونت در ناحیه ی حلق ، قسمتهای فوقانی تنفسی یا بیماری ناحیه روده ، عفونتهای کلیوی یعنی وجود یک عامل عفونی در بدن موجب می شود که مفصل لگن یک واکنشی نسبت به این نشان بدهد ولی خودش عفونی نیست . بنابراین وقتی می خواهد واکنش نشان بدهد یک پروسه ی زمانی دارد . معمولا دو الی سه هفته بعد از یک عفونت ، یک روز بچه با حالت لنگش از خواب بلند می شود و بعد این ادامه پیدا می کند . نکته ی مهم این است که این بچه ها تب ندارند ولی اگر بچه ای صبح بلند شو و لنگش داشت و تب هم داشت ما را نگران می کند . ممکن است که عفونت در خود مفصل باشد . ارتوپدی اطفای یک اورژانس بیشتر ندارد و آن هم عفونت مفصل لگن است . تشخیص به موقع آن خیلی اهمیت دارد . خیلی مواقع نیاز به جراحی و باز کردن و شستن آنجا و تمیز کردن مواد عفونی دارد . اگر این به موقع انجام بشود می تواند یک مفصل لگن نرمال به بچه بدهد ولی اگر تاخیر داشته باشد می تواند عضله را تخریب بکند و غضروف را از بین ببرد ، کوتاهی اندام ، اختلال رشد و لنگش مادام العمر برای بچه ایجاد بکند . پس اگر بچه ای تب ندارد و لنگش دارد می توانیم نگران نباشیم . اگر در روزهای آینده این تشدید بشود و با تب همراه باشد ما نگرانی داریم . ممکن است بین سه تا دوازده روز این پدیده طول بکشد . بین سن دو سال تا هشت سال شایع ترین سن این بیماری است . لنگش در سن قبل از مدرسه پدر و مادر را بیشتر نگران می کند . زیرا بچه زبان گفتن مشکل خودش را ندارد و درد را هم براحتی نمی تواند ابراز بکند و واکنش به آن درد به شکل لنگش خواهد بود . اگر لنگش در سه روز آینده بهتر بشود ما نگرانی نداریم . گاهی این پروسه در حال بهبود است و در روز چهارم بچه را به پارک یا میهمانی می برند و بچه فعالیت بیشتری می کند و این فعالیت بیشتر باعث می شود که پروسه ی التهابی کمی تشدید بشود . این نوسان را در این پدیده داریم و این نگرانی ندارد .