سوال – کدام نوع دیابت سخت تر است و فرد باید نگران تر باشد که آنرا کنترل کند ؟
پاسخ – دیابت نوع یک و دو ، اگر کنترل نشود روی کیفیت زندگی افراد تاثیر می گذارد . هر چقدر که قند بالا باشد و کنترل مناسبی نباشد ، عوارض از خودشان به جا می گذارند البته با تفاوت های جزئی . دیابت نوع یک معمولا در کودکان و نوجوانان بوجود می آید و مادام العمر با فرد است و وقتی یک بیماری دیابت برای کودکان شروع می شود یک استرسی شدیدی به والدین وارد می شود و می گویند که بیماری نوع یک بیماری کودک نیست بیماری والدین و خانواده است یعنی بیشتر از کودک والدین بیمار می شوند که چرا بچه ی ما ناگهان دچار دیابت شده و از فردا باید انسولین تزریق بکند و راه درمانی هم جزء تزریق نداریم . بنابراین دیابت نوع یک جنبه ی روانشناختی خاص خودش را دارد . دیابت نوع دو امروز به علت افزایش شیوع چاقی در کودکان و نوجوانان رو به افزایش است و در بیشتر کشورهایی که بیماری چاقی دیده می شود ، بیماری دیابت نوع دو که قبلا در سن بالای سی و پنج سال دیده می شد ، امروزه در نوجوانان هم دیده می شود و این یک علامت خطری است که به ما گوشزد می کند که ما باید مواظب چاقی کودکان مان باشیم بخصوص اگر زمینه ی ارثی دیابت در خانواده وجود دارد . دیابت نوع یک ممکن است که در سنین بالا هم شروع بشود . ما یک فرمی از دیابت نوع یک داریم که در بالغین در سن چهل سال ممکن است که ایجاد بشود که سیر خیلی آرام و کُندی دارد . دیابت نوع یک کودکان یک سیر معمولا شدیدی دارد یعنی کودک در عرض یک یا دو ماه دچار پرنوشی ، عطش ، کاهش وزن و پُر ادراری می شود و گاهی بی اختیاری ادرار و شب ادراری پیدا می کند . پدر و مادر یک تغییر واضحی در کودک شان می بینند ولی دیابت نوع یک که در بالغین اتفاق می افتد سیر کُند دارد . در عرض چند سال بیمار وابسته به انسولین می شود و بیماری خودش را نشان می دهد. دیابت نوع دو معمولا یک سیر خیلی مرموز و آهسته ای دارد . بعضی وقت ها سالها از شروع بیماری می گذرد و خود فرد متوجه نیست یعنی دیابت نوع دو ممکن است که تا سالها علامت خاصی را ایجاد نکند . چون قندها خیلی بالا نرفته است مگر این که بیمار به علت یک عارضه ای مراجعه می کند مثلا دچار تاری دید می شود و چشم پزشک می گوید که شما دیابت دارید یا دچار زخم پا می شود و بعد متوجه می شوند که عامل آن دیابت بوده است یا دچار عوارض کلیوی می شود و بعد متوجه می شوند که دیابت دارد . بعلت یک عارضه یا چکابی ممکن است که بیمار متوجه دیابت خودش بشود . ولی وقتی قندها بالای 250 برود معمولا علامت ایجاد می کند . عطش ، پُراداری ، پُرنوشی ، خستگی ، تاری دید ، کاهش وزن ، کاهش تمرکز ، تحریک پذیری ، اینها مجموعه ای از علائم است که پزشک را راهنمایی می کند که ممکن است قند خون فرد بالا باشد .