گویند نزدیک خانه‏ای انبار آذوقه بود و گرگی به آنجا راه پیدا کرده، هر روز خود را سیر می‏کرد. روباهی حیله گر، از این مطلب اطلاع یافت، به منزل گرگ شتافت، که به آن خانه راهی و از آن نمد کلاهی داشته باشد. گرگ از حیله آن بد ذات اندیشیده و ملاقات نکرد. روباه به صاحب انبار خبر و دستور العمل قتل او را داد که در وقت خواب نیزه‏ای از بالا بر پشت او فرو برند و خیال را آزاد و فارغ کنند. باری بعد از قتل آن گرگ، روباه محیل خود را در آن انبار انداخت و انبان خود را پر می‏ساخت. صاحب انبار مطلع شد و به همان دستور العمل، عالم را از وجود او بپرداخت.
نتیجه‏
چه بسیار به تجربه رسیده که شخصی خواسته به دیگری اذیت برساند، خود در همان اذیت مبتلا شده است. پس ما باید همواره در صدد آن باشیم که نیکویی و احسان به نوع خود کنیم که البته همان به خود ما عاید می‏شود.

هیچ کس با یار، بد خویی نکرد - هیچ کس با مار نیکویی نکرد ‏