عرابه‏ای گویند که در راهی به گل فرو رفته و از ثقلت و سنگینی بیرون نمی‏آمد. صاحب آن در بیابان مانده و چاره‏ای نمی‏دانست.
دست نیاز به درگاه کار ساز بلند کرد که: الهی فرشته‏ای از فرشتگان را بفرست که این کار بسته را بگشاید و گاری به گل نشسته مرا برهاند! تیر دعوتش به هدف اجابت برخورده، ملکی ظاهر شد و سر مشق یک عمر به او تعلیم داد: این بود که اهمال مکن، چالاک باش پشت عرابه را بگیر و شلاق را به اسب زن و از خداوند مدد بخواه تا بر تو مدد فرماید، قوله تعالی لیس للانسان الا ما سعی.
نتیجه‏
هر گاه ما در کارها سعی و کوشش بجا نیاوریم و به دعا جمیع امور را بخواهیم اصلاح کنیم، بر آب جاری نقش نگاشتن و بر سنگ جدید تخم کاشتن را ماند.

گفت پیغمبر به آواز بلند - با توکل زانوی اشتر ببند ‏

و هر گاه خداوند چنین دعاها را مستجاب نماید عالم را خراب نموده و دایره‏ای بر مرکز حقیقی خود حرکت نکند.