روباهی را حکایت کنند که لک لکی را به شام دعوت کرد و شوربایی رقیق برای پذیرایی رفیق فراهم آورد و مجموعه‏های مسطح و بشقاب‏های هموار پهلوی یکدیگر چید و آش را در هر ظرفی اندکی پاشید و به مهمان عزیز بسم الله گفت و خود شروع نمود. منقار مهمان مانند چوب به لبان، از پایین و بالا رفتن جز و آه و فغان فایده‏ای نداشت و زبان میهمان مثل جاروب فراشی، به تمیز ساختن صخن ظروف از آش، محلی را ناپاک نمی‏گذاشت. بعد از چند دقیقه که غذا خورده و سفره برچیده شد، مهمان محروم و گرسنه و مهموم به خانه برگشت و سفره را خالی و اطفال را خوابیده دید؛ در گوشه‏ای سر به زیر پر کشیده، از سر شب تا دم صبح، خواب ننمود. در خیال انتقام فردای آن روز، روباه را برای ناهار به منزل خود طلبید. چند شیشه و کوزه دهان تنک و بلند گردن در مهمان خانه چید و از مطبوخات معطره و اغذیه ملونه پر کرد و به مهمان، بسم الله گفت و خود شروع نمود. منقار دراز میزبان مثل تلمبه فرنگی از رگ و ریشه کوزه و شیشه جذب مواد داخله می‏نمود و زبان آویخته روباه مثل دستمال پیش خدمتان ترشحات خارجه را از ظروف می‏زدود. طولی نکشید که بساط سفره طی و لک لک الحمد ولک الشکر زبان گشود و روباه با حالت متغیر و طبیعت منزجز خواست رود گفت: ای برادر! من هم دیشب به همین آتش می‏سوختم که تو الان می‏سوزی و این کار را از تو آموختم و تو الان نصیحت از من می‏آموزی.
نتیجه‏
هر چند انتقام از دشمن لذیذ است، در عفو لذتی است که در انتقام نیست. البته اگر به جای انتقام، شخص عفو نماید فوق مرتبه احسان است و این مرتبه کار هر کس نیست.