روباهی و سوسماری در شان و شوکت خود مفاخره و در حسب و نسب خود مشاجره داشتند و بر علو مقام خود، رایت بینه و برهان می‏افراشتند. سوسمار چون از شخص خود دلیلی محکم اقامه نتوانست نمود، متمسک به اجداد شد که جدم فلان بود و جده‏ام بهمان، روباه گفت: از پوست پیس و طبیعت خسیس تو، مرتبه ات معلوم و از لواحق احوال، سوابقت مفهوم می‏گردد.
نتیجه‏
چندی قبل، جمعی از شاهزادگان را شنیدم در مجلسی از بزرگی خردمند، پرسیدند که پدرت کیست و اسباب بزرگیت چیست؟ گفت: دیگران به من بزرگ شوند، نه من به دیگران؛ یعنی پسران بی هنر به پدران هنرمند افتخار کنند، و پدران چنان از پسران چنین انزجار دارند.
پس ما باید سعی کنیم تا به واسطه کسب فضایل و حسن اخلاق و قابلیت و ادب، خود را بزرگ سازیم نه به نسب و ذهب و مال و منصب و مکسب.