در حکایت آورده‏اند که شبانی نادان در مرتع و مزرعی گوسفند می‏چرانید و ایام می‏گذرانید و پاره‏ای اوقات فریاد می‏نمود و نعره می‏کشید که گرگ گوسفند را ربود و مرا درید! زارعین می‏دویدند و گرگی نمی‏دیدند، معلوم می‏کردند که دروغی گفته و جمیع را بر آشفته است و چون این عمل مکرر شد و کذب او ثابت و مقرر گردید؛ روزی گرگ حقیقی بر گله واقعی در آمد و به شبان دروغگو حمله برد، آن بیچاره آواره هر قدر فریاد راستی بر آورد و ناله صادقانه کرد و نعره عاجزانه زد همه شنیدند و باور نکردند تا آن که گرگ بی رحم شبان بی فهم را درید و گله بی شبان را متفرق ساخت.
نتیجه‏
دروغ از جمیع معاصی شوم‏تر و مذموم‏تر است؛ زیرا که رجحان انسان به حیوان، بواسطه نطق و فواید نطق است و کذب آن را باطل می‏سازد، بلکه اسباب مضرت می‏نماید، چنان که معصوم می‏فرماید که مؤمن محتمل است هر نوع گناهی بکند ولی دروغ نمی‏گویند. پس ما باید همیشه راستگو و امین باشیم تا همیشه سالم و ایمن گردیم که الکذاب عدو الله.