گویند میمونی حاجتمند، به خانه روباهی دولتمند رفت که قدری از موهای بلند او گرفته، پوشش زمستانی و لباس بارانی برای خود بسازد.
وقتی که ملاقات حاصل شد، عرض کرد: ای خواجه کریم جلیل! چه می‏شود که از دم بلند انبوه خود که از درازی جاروب زمین و از فراوانی بار سنگین است، اندکی به بنده عنایت فرمایید و بر تشکر و امتنان بیفزایید و خود را از زحمت، سبکبار و چاکر را از منت زیر بار نمایید؟ و این دینی است ثابت که ادای آن بر این ملازم است!
روباه جواب داد که: آنچه فرمودید صحیح است و متین، بلکه زیاده از این، و از عطای آن چیزی از من نمی‏کاهد بلکه بر حسن می‏افزاید، لکن مادام‏العمر یک موی از دم خود را، به جهت استرضای خاطر میمونی که به قرض گرفتن می‏رود، کم نخواهم نمود.
نتیجه‏
ما نباید به جهت قرض، آبروی خود را ریخته، با امید برویم و به شرمندگی رجوع کنیم.