گویند، در اول مرتبه که روباه در محضر شیر ایستاد، بر خود بلرزید و بی هوش افتاد، در دفعه ثانی توانست خود را نگاه دارد و به جانب او نظر بگمارد، در کره ثالث ایستاد و سلام داد و بنای محاوره نهاد، و در چهارم جسور و دلیر بود و هم کفو شیر.
نتیجه‏
طول مؤانست و کثرت معاشرت، صغار را بر کبار جری و جسور می‏سازد و شخص را از وقار و هیبت می‏اندازد؛ لهذا باید با مردم کمتر مراوده نماییم خیر الامور اوسطها.