کرکسی را گویند بیمار شد و آنچه دوا کرد شفا ندید. نزد مادر آمد که‏ای مهربان! به جهت من دعایی بکن و از خدا شفایی بخواه که گویند خداوند دعوت مادر را درباره اولاد اجابت فرماید. مادرش جواب داد که‏ای فرزند دلبند! تو در ایام صحت، چقدر از قربان‏های او را هلاک نمودی و چقدر از مرغان او را ربودی؛ بعضی را بال و پر کندی و برخی را بر خاک در افکندی! روزی که قدرت داشتی جای آشتی نگذاشتی، امروز که ناتوان و بیماری، روی سؤال نداری! اگر بخواهم پای شفاعت پیش گذارم، جرات این جسارت ندارم! تو باید گوشه بگیری و به درد خود بمیری.
نتیجه‏
در ایام قدرت و ثروت، ما باید ملاحظه ایام عجز و مسکنت خود را بنماییم؛ و در وقت توانایی، از ناتوانان دستگیری بکنیم؛ و با جمیع مخلوقات، به ادب و مهربانی رفتار نموده محبوب قلوب همه باشیم.