گویند گرگی خونخوار که در میان روز تابستان سرچشمه آب روان را به غضب متصرف شده کمینگاه تشنگان و خستگان ساخته بود، چشمش بر بره فربه‏ای افتاد که در پایین رود می‏خرامد و گاه گاهی به به تفنن جرعه آبی می‏آشامد.
آن طماع خود خواه بر آن طفل بی گناه بانگ زد که‏ای بی ادب بد نسب! چرا آب را بر هم می‏زنی و گل آلود می‏کنی؟
بره بیچاره با کمال وحشت و نهایت دهشت و ادب جواب داد: ای آقای من! لب‏های کوچک رقیق به رود روان به عمیق اثری ننماید و بعلاوه آب جاری از پایین به بالا سرایت نکند، مع ذلک چون محاجه و مباحثه با بزرگان ادب نیست از آنجا دور می‏روم و باعث تکدر خاطر عالی نمی‏شوم. گرگ قوی پنجه بواسطه عجز از جواب رنجه شد، با کمال تشدد بر آشفت و گفت: تو آن نیستی که شش ماه قبل در غیبت من لب بگشادی و نسبت بی رحمی و ستمگری دادی؟
بره ترسان و هراسان در جواب عرض نمود: والله این دعا گوی ثناجوی سه ماه زیاده عمر نداشته و آن زمان که می‏فرمایید قدم در عالم وجود نگذاشته بود!
گرگ بهانه جو گفت: اگر تو نبودی پدرت بوده! و خون آن بی گناه را به جرم ناکرده پدر از شیر مادر حلال‏تر دانست: الا لعنه الله علی القوم الضالمین.
نتیجه‏
از این مثل ما باید دو فایده اخذ کنیم: اولا آن که از ظالم حتی المقدور کناره جوییم، چه او همیشه به جهت فایده خود بهانه جویی می‏کند. ثانیا آن که بدانیم که سخن حق و دلیل قاطع بر دل دشمن مجادل تاثیر ندارد.