گویند دهقانی در مزرعه تخم پنبه می‏کاشت و امید پنبه می‏داشت و با خود زمزمه می‏کرد:

از مکافات عمل غافل مشو - گندم از گندم بروید جو ز جو ‏

پرستویی مال اندیش از دور به تماشای آن، ملاحظه عاقبت تمام طیور را می‏نمود؛ غیرت حب جنس او را مبعوث نموده فریادی بلند بر آورد که: ای طوایف مختلف الشکل! با یکدیگر متفق الرای شوید تا این تخم فساد را از ریشه براندازیم که من به رای العین می‏بینم که این پنبه رشته و آن رشته بافته و آن بافته دام راه همه خواهد شد، علاج واقعه قبل از وقوع باید کرد. هر قدر بیشتر گفت کمتر شنیدند، بلکه او را به اغراض شخصیه متهم داشتند که سروری می‏خواهد و مهتری می‏جوید و این را به مصلحت خود می‏گوید. مدتی گذشت، باز آن مصلح خیر اندیش آن کار پر زجر بی اجر را پیش گرفت که: ای مرغان هوا وای کولان بینوا! هنوز وقت باقی است و فرصت از دست نرفته، آن تخم سبز شده و ریشه گرفته برگ داده و غنچه کرده؛ همتی کنید و اقدامی نمایید که به هجوم عام غنچه‏ها را تمام به خاک ریزیم! باز استهزا نمودند و سخریه کردند. پرستوی بیچاره دید برای کوران می‏رقصد و به جهت کران می‏نوازد، اهد قومی انهم لا یعلمون گویان سر خود گرفت؛ او از گفتن و آنان هم از زحمت شنیدن فارغ شدند.
نتیجه‏
پس ما باید ملاحظه عاقبت کار خود را بنماییم و علاج واقعه را قبل از وقوع، و در کارهای خود مشورت با عقلا و دانایان بکنیم و در حفظ جان و مال و آبرو، نهایت دانایی و مال اندیشی را به کار بریم که کار از دست نرود و این مسئله خیلی مهم است که اول هر کاری ملاحظه آخر آن را بنمایند.